yorgundu, biraz dinlenmek istiyordu. uzun bir süreden beri gezinmek onu bayağı bir yormuştu.
yeşil çimenleri, ağaç köklerini özlemişti. toğrağa olan hasretini bitirmek, biran önce kavuşmak için acele ediyordu.
hem yapraklar üzerinde kay kay yapmayalı, çimenlerle tattarevelli oynamayalı ne kadar zaman olmuştu.
ayrıca herşeye hayat vermek ne kadar mutluluk verici olmalıydı, faydalı olmak insanlığa, canlılara, tabiata...
keyfine diyecek yoktu... kendini heyecanla aşağıya bıraktı.
ama onu bekleyen acımasızca yok edilmiş zemin üzerindeki beton ve taş yüzeysellerdi. kendini saracak bir toprak parçası aradı durdu, bulamadı. sevdiklerini aradı, haykırdı.
bir toprak parçası, bir çimenlik, bir ağaç...
nerdeydiler, sevdiklerine ne olmuştu...
çok üzüldü, titredi, gözyaşlarını tutamadı.
üzüntüsü kızgınlığa dönüştü birden. İyice kabardı, çoğaldı, sel oldu. çok kızmıştı, artık öfkesini yenemiyodu.
önüne gelen her eşyaya, her varlığa, her nesneye kızgındı, alıp götürüyordu. dereleri dolduruyor, hızla mahalle aralarından geçiyordu. önüne ne geliyorsa üzüntüsünün içine alıp götürüyordu.
topraktan bulamadığını denizde aramaya gidiyordu, şimşek gibi, kurşun gibi...
gecenin karanlığında yüreklere korku vererek, sevdiklerine kavuşmasını engelleyenlerin sevdiklerini de yanına alarak, etrafındaki bağrışmalara, haykırmalara, göşyaşlarına aldırış etmeden, maveradan bir mesajla denize kavuşmaya gidiyordu...
denemelerim ilhami ünal 12 eylül 2009 cumartesi istanbul