Pazar günü bir tuhaf gündü benim için. Bir ağırlık üstümde sormayın gitsin. Bütün gün ne yapacağını bilmez bir vaziyette zamanı doldurmaya çalıştım durdum. Bahçenin otlarını temizledim. Mahallenin rüzgarla gelen çöplerini toplayıp attım.
Akşam olduğunda yemek sonrası biraz kestirmişim, uyandığımda internete takıldım. Ondan da keyif alamadım. Ne yapacağımı bilemez bir halde idim.
Maç sonuçlarına bakınca keyiflendim. Kendime bir meşgale bulmuştum. TV de maç izleyecektim. Televizyon karşısında oturan ve seyreden biri değilim. TV seyretmeyi çok sevmem. Ama belki moralim yerine gelir diye bugün maçları seyredecektim.
İnternetten TRT1 deki Stadyum programının başlama saatini öğrendim. Saat 21.30 da televizyon karşısına geçtim. Bir dizi vardı, hala ve devam ediyordu. Dizinin bitmesi saat 21.38 i buldu. Tanıtımlar, reklamlar, tanıtımlar, saat 21.48. 18 dakikalık bir gecikmeyle Stadyum başladı. Ama üç cümle tekrar reklamlar. 'İnsanlar nasıl tahammül ediyorlar bu televizyonlara?' diye düşünmeye başladım.
İlk olarak Ankaragücü - Galatasaray maçı özet görüntülerini verdi. Yorumlarla beraber ve maçın önemli anlarını tekrar verip reklamlara geçti. Ben de mutfağa giderken saate baktığımda sinirlerim bozuldu. inanır mısınız saat tam 22.48 idi. Yani tam bir saat geçmiş. Düşünebiliyor musunuz tam bir saatte bir maç.
Sonra tabiki Eskişehir - Trabzon maçı özetleri ve tekrar reklamlar ve Fenerbahçe - İstanbul BB maç özeti görüntüleri. Reklamlar. saat kaç? saat 23.20. Daha fazla tahammül edemedim, televizyonu kapattım.
Sömürü bu olsa gerek, üç saatte üç maç. Beni mi seyredeceksin, öyleyse buyur! Zaman hırsızlığı. Zaten TV seyretmeyi sevmeyen bir insandım. Şimdi ise nefret ettim gerçekten. İnsanları aptal yerine koyan, bir seyir zevkini işkenceye dönüştüren bu program(lar) nasıl oluyor da hala seyirci buluyor anlamıyorum.